Anita zawsze była cichą, spokojną i miłą dziewczyną. Dobra uczennica, wspaniała córka, chętnie pomagała innym, chodziła do kościoła, nie piła, nie paliła, nie brała narkotyków. Niestety z powodu swojej porzadności nie była lubiana przez klasę. Kiedy pewnego dnia koleżanka z klasy Milena spotkała Anitę w towarzystwie ponad 50-letniego faceta w centrum handlowym pomyślała tylko:,, No, tak, jak zwykle ta cnotka chodzi na zakupy z tatusiem, bo nie ma żadnych znajomych, a chłopaka to sobie nigdy nie znajdzie''. Gdy Milena odeszła, Anita uśmiechnęła się tylko pod nosem, wzięła pod rękę mężczyznę i udała się z nim w stronę parkingu, aby w samochodzie po udanych zakupach kochać się ze swoim sponsorem.

Anita zawsze była cichą, spokojną i miłą dziewczyną. Dobra uczennica, wspaniała córka, chętnie pomagała innym, chodziła do kościoła, nie piła, nie paliła, nie brała narkotyków. Niestety z powodu swojej porzadności nie była lubiana przez klasę. Kiedy pewnego dnia koleżanka z klasy Milena spotkała Anitę w towarzystwie ponad 50-letniego faceta w centrum handlowym pomyślała...

Każda obrzydliwa, stara raszpla była kiedyś młodą, uprzejmą dziewką.

Każda obrzydliwa, stara raszpla była kiedyś młodą, uprzejmą dziewką.

Pan Marek troszczył się bardzo o swoich podopiecznych. Obecnie zajmował się najmłodszymi klasami, dbał o pierwszoklasistów. Wiele godzin spędzał nad szukaniem odpowiednich materiałów. Miał wprawdzie wszystko w swoich książkach, ale zawsze chciał być jeszcze lepszy. Znał każdego ucznia z imienia, potrafił ocenić jego umiejętności oraz zainteresować go w odpowiedni sposób. Nie żałował ani chwili poświęconej swojej pracy, ponieważ to właśnie dla niej zrezygnował z wszystkiego. Nie założył rodziny, nie miał żadnych hobby, opuścił kolegów. Dzieci uwielbiały swojego nauczyciela angielskiego, był im bardzo bliski a nawet szczególny.
- Jestem dzieciom bardzo bliski a nawet szczególny!- pomyślał dumnie.
Pan Marek nie czuł potrzeby bycia docenianym oraz spokojnie znosił krytykę. Potrafił sobie także wybaczyć drobne błędy. Minęło wiele lat a jego warsztat został dopracowany do perfekcji. Właśnie wtedy zaczął się problem Pana Marka. Dzieci uczyły się tak dobrze, że nie można było poprawić wyników. Pan Marek nie przespał wiele nocy rozmyślając nad problemem. Ucieszył się niezmiernie, gdy pewnego razu przyśniła mu się postać, która udzieliła mu wspaniałej rady. Skoro nie można ulepszyć metody, to należy ulepszyć dzieci. Trzeba było wyrzucić z nich ,,zło’’. Pan Marek zaczął poszukiwać tego zła w dzieciach. Zaczął dyskretnie, nikomu nie mówiąc…
- Teraz będziecie chodzić jak małe motorki!- powiedział uśmiechając się do człowieka w lustrze. Zapowiadało się na wiele wspaniałych lekcji!

Pan Marek troszczył się bardzo o swoich podopiecznych. Obecnie zajmował się najmłodszymi klasami, dbał o pierwszoklasistów. Wiele godzin spędzał nad szukaniem odpowiednich materiałów. Miał wprawdzie wszystko w swoich książkach, ale zawsze chciał być jeszcze lepszy. Znał każdego ucznia z imienia, potrafił ocenić jego umiejętności oraz zainteresować go w odpowiedni sposób....

Był sobie kiedyś bardzo słodki pan, bo w swoich rękach cukiernię miał
Tworzył najlepsze na świecie pyszności, wciąż zapraszając do siebie gości -
pączki, ciasteczka, bita śmietana, a i do tego kawka wspaniała!
Wszyscy w miasteczku Ludwika lubili, "Ludwik, jak lukier!" - tak często mówili.
Miodem i mlekiem płynął tam czas, aż nagle Ludwik pozmieniał farsz! I nagle wszystkie kremy, słodkości zaczęły wzbudzać w klientach mdłości.
Całe miasteczko zaczęło chorować, starsi i młodsi, on oraz ona. Jak to się stało? Zła receptura? A może to nie Ludwik, to musi być bzdura!
Więc Aleksander - komisarz policji zbadał tę sprawę, bo sam się zamyślił - jak można z takiej słodkiej babeczki uczynić środek tak niebezpieczny.
Pan Ludwik właśnie pracował w cukierni i uskuteczniał swój plan tajemny. Do każdej babeczki, kremu, śmietany dodawał środek tylko sobie znany. Lecz po co truł? Wszak był lubiany! Ludwik to jednak był lis całkiem cwany!
I plan był prosty, komisarz to odkrył - zjedzenie babeczki wywoływało na twarzy nieprzyjemne, ropiejące krosty.
A że pan Ludwik - biznesowy leszcz chciał więcej zysków, więcej forsy mieć już przygotował biznes kolejny - sklep z ziołami, gdzie specyfik pewny wnet niwelował okropne krosty, ach jakby zarobki jego wzrosły!
Cóż, przykra sprawa, tak słodko-gorzka, bo się pan Ludwik musiał rozstać zarówno z cukiernią, jak i zielarnią i teraz siedzi sobie z Barbarą - ale Barbara to nie kobieta, lecz ksywka współwięźnia - co zabił człowieka.

Był sobie kiedyś bardzo słodki pan, bo w swoich rękach cukiernię miał
Tworzył najlepsze na świecie pyszności, wciąż zapraszając do siebie gości -
pączki, ciasteczka, bita śmietana, a i do tego kawka wspaniała!
Wszyscy w miasteczku Ludwika lubili, "Ludwik, jak lukier!" - tak często mówili.
Miodem i mlekiem płynął tam czas, aż nagle Ludwik pozmieniał farsz! I nagle wszystkie...

Pan Piotr, lat 32, pracownik sławnej korporacji. Większość życia spędza za biurkiem. Prowadzi normalne, monotonne życie. Oddaje się pracy, nagroda "Pracownik miesiąca" niemal zawsze zostaje przyznawana jemu. Nikomu nie zawadza, nie wdaje się w kłótnie. Koledzy z pracy uważają go za dobrego kolegę, trochę cichego, zamyślonego, ale zawsze mogą liczyć na jego pomoc. W życiu Pana Piotra nic się nie dzieje, żadnych szalonych wyjazdów integracyjnych, wypadów do klubu, o randkach już nie wspominając. Związek tylko przeszkadzałby mu w pracy. Z tego opisu wynika, iż jest on nudnym, przeciętnym człowiekiem, nikt nie zwraca na niego uwagi. Lecz Piotr ma również drugie życie, po godzinach pracy, kiedy nikt nie widzi. Monotonia czasem sprawia, że człowiek szaleje. Nasz bohater zaczął szukać ukojenia w heroinie. Początkowo czuł się cudownie, zaczął zażywać inne używki. Teraz nie potrafi przeżyć dnia bez narkotyków. Mafia, skąd kupuje używki, dostrzegła jego uzależnienie, więc zaczęła czerpać korzyści z narkomana. Zlecano mu najokrutniejsze zbrodnie w zamian za towar.Pan Piotr już stracił jakiekolwiek zahamowania, sumienie i rozum.Już nie przypominał człowieka. Zabijał z zimną krwią wszystkich, dzieci,kobiety w ciąży. Sprzedawał dzieci z sierocińca na czarnym rynku. Niszczył domu,palił żywcem,torturował. Już nie był człowiekiem - był bestią.Następnego dnia, przyklejał maskę człowieka i szedł do pracy.

Pan Piotr, lat 32, pracownik sławnej korporacji. Większość życia spędza za biurkiem. Prowadzi normalne, monotonne życie. Oddaje się pracy, nagroda "Pracownik miesiąca" niemal zawsze zostaje przyznawana jemu. Nikomu nie zawadza, nie wdaje się w kłótnie. Koledzy z pracy uważają go za dobrego kolegę, trochę cichego, zamyślonego, ale zawsze mogą liczyć na jego pomoc. W życiu...

Nie wierzę w to...To jest po prostu niemożliwe.
Jeszcze wczoraj byłam szczęśliwą mężatką wspaniałego mężczyzny, który był czuły, troskliwy i pełen życia. Dziś już sama nie wiem, w co wierzyć.
Wczoraj wieczorem wracałam z pracy przez park i go zobaczyłam. Napadł na biedną dziewczynę i szantażem zmusił ją do oddania pieniędzy.
A ja głupia stałam jak sparaliżowana i nie wierzyłam w to, co widzę.
Nie mam pojęcia co zrobić.
To dlatego nigdy nie muszę martwić się pieniędzmi i dostaję drogie prezenty...
To musi być jakaś pomyłka!

Nie wierzę w to...To jest po prostu niemożliwe.
Jeszcze wczoraj byłam szczęśliwą mężatką wspaniałego mężczyzny, który był czuły, troskliwy i pełen życia. Dziś już sama nie wiem, w co wierzyć.
Wczoraj wieczorem wracałam z pracy przez park i go zobaczyłam. Napadł na biedną dziewczynę i szantażem zmusił ją do oddania pieniędzy.
A ja głupia stałam jak sparaliżowana i nie...

Pani Bogusia jak zawsze cicho "wkrada" się do mojego gabinetu. Nie musi pukać, bo o tej porze nie spodziewam się nikogo więcej. Uśmiechamy się do siebie, ale nigdy za wiele nie rozmawiamy. Ja nie mam czasu, a pani Bogusia taka cicha i potulna, z tymi swoimi ściereczkami, całą swoją postawą przeprasza, że żyje. Niekiedy okrutnie mnie to irytuje.
Pracujemy "razem" od kilku lat. Wiem, że co roku staje przed komisją lekarską i - jak to ona - niemalże szeptem przyznaje, że walczy o grupę, żeby mieć robotę. Niespecjalnie mnie to interesuje, ale grzecznie kiwam głową, a jeśli uda mi się zapamiętać, że znowu zbliża się termin układania się z lekarzami, zadaje jej pytanie jak poszło i czy jest już decyzja. Tego wieczoru nie zdążyłam ani spojrzeć na nią, ani o nic zapytać. Bogusia wpadła do mojego gabinetu jak furia, uśmiechnęła się szeroko jak rekin, przewróciła oczami jak zombi i jedną ręką zrzuciła wszystko co leżało na biurku na podłogę. Osłupiała popatrzyłam na leżący na ziemi laptop i dokumenty, a potem podniosłam głowę i wlepiłam spojrzenie w sprzątaczkę. No co się gapi - zaryczała - tera to mi już muszą dać grupę, bo sama widzi żem od tego stawania zwariowała.

Pani Bogusia jak zawsze cicho "wkrada" się do mojego gabinetu. Nie musi pukać, bo o tej porze nie spodziewam się nikogo więcej. Uśmiechamy się do siebie, ale nigdy za wiele nie rozmawiamy. Ja nie mam czasu, a pani Bogusia taka cicha i potulna, z tymi swoimi ściereczkami, całą swoją postawą przeprasza, że żyje. Niekiedy okrutnie mnie to irytuje.
Pracujemy "razem" od kilku...

Już od dzieciństwa Piotrek Dobry miał problem z samoakceptacją. Jego rodzina również mu w tym nie pomagała. Matka była już zmęczona życiem; wychowywaniem syna oraz męża, z którym była jedynie dlatego, że według jej rodziców, wydawał się być wspaniałym kandydatem na zięcia. Nie widziała nic innego poza czytaniem romansów (przy okazji wyobrażając sobie siebie w roli głównych bohaterów). Piotrek był dla niej jedynie źródłem zasiłków. Chłopak mimo wszystko ją kochał i bardzo chciał jej zaimponować, lecz nie miał pomysłu jak to zrobić. Jednakże pewnego dnia, oglądając swój ulubiony program rozrywkowy w telewizji, zachwycił go jeden z uczestników, który wykonywał pokaz iluzji. Piotrek uznał, że to dokładnie to, czego szukał. Pobiegł, więc do pobliskiego sklepu z zabawkami po Zestaw Małego Magika. Był tak podekscytowany, że nawet instrukcja obsługi w języku chorwackim nie sprawiała mu problemów. Po tygodniu treningów królik w końcu nie uciekał mu spod kapelusza, a kolorowe chustki nie wystawały już zza rękawa koszuli. Był aktywnym użytkownikiem forum internetowego dla początkujących showmanów i skończył kurs nastoletniego iluzjonisty. W końcu nadszedł dzień, w którym miał zadebiutować przed rodziną, zatem postanowił zrobić jeszcze próbę generalną. Wyprasował niedawno kupiony obrus, który miał ściągnąć ze stołu pełnego naczyń i przystąpił do działania, lecz przypadkiem pomylił zaklęcie i ku jego i innych mieszkańców zdziwieniu, zamienił się ciałem ze swoim sąsiadem - Adamem Złym.

Już od dzieciństwa Piotrek Dobry miał problem z samoakceptacją. Jego rodzina również mu w tym nie pomagała. Matka była już zmęczona życiem; wychowywaniem syna oraz męża, z którym była jedynie dlatego, że według jej rodziców, wydawał się być wspaniałym kandydatem na zięcia. Nie widziała nic innego poza czytaniem romansów (przy okazji wyobrażając sobie siebie w roli...

Poniedziałek. Zmora większości populacji. Dzieciaki stoją pod klasą z niezadowolonymi minami. Weekend minął im tak szybko, a przecież przed chwilą był piątek. Wśród nich stoi Dawid. Spokojny i poukładany, na ogół grzeczny i uprzejmy chłopak. W zeszłym roku do jego szkoły przyszedł jego młodszy brat Karol. Chłopak był zupełnie zwyczajny. Nikomu nie wadził i nigdy się nie wyróżniał. Przeciętny uczeń gimnazjum.
Lekcje zleciały szybko chociaż dłużyły się niemiłosiernie. Gdy Dawid wychodził ze szkoły zaczepił go jego kumpel ze starszej klasy i wskazał na Karola. Stał pod drzewem z zakrwawioną twarzą. Szybko zrozumiał, że ktoś go pobił. Odważył się zaatakować bezbronnego chłopca, który nigdy nie wdaje się w bójki, a wszelkie spory stara się rozwiązać dyplomatycznie. W tej sytuacji musiał interweniować. Obiecał bratu, że pomoże mu zemścić się na oprawcy. W pokornego i poukładanego chłopca coś wstąpiło. Nagle stał się nieobliczalny. Gdy tylko pozwolił dojść do głosu zdenerwowanemu bratu okazało się, że potknął się on o konar drzewa i uderzył twarzą o kostkę. Razem udali się pielęgniarki, która opatrzyła chłopca.

Poniedziałek. Zmora większości populacji. Dzieciaki stoją pod klasą z niezadowolonymi minami. Weekend minął im tak szybko, a przecież przed chwilą był piątek. Wśród nich stoi Dawid. Spokojny i poukładany, na ogół grzeczny i uprzejmy chłopak. W zeszłym roku do jego szkoły przyszedł jego młodszy brat Karol. Chłopak był zupełnie zwyczajny. Nikomu nie wadził i nigdy się nie...

Listonosz zawsze dzwoni dwa razy.A co jeśli nie dzwoni w ogóle? Pelagia miała już dość tego czekania. Odkąd dowiedziała się, że w konkursie LubimyCzytać.pl wygrała książkę jej świat całkowicie się odmienił. Stała się ożywiona i radosna. Jej życie zamieniło się w oczekiwanie. Codziennie wyglądała przez okno. Spędzała w ten sposób całe godziny. Widywała listonosza Kopertowicza, ale nie zbliżał się do jej drzwi. Minął tydzień. Pelagia była kłębkiem nerwów. Gdy po raz kolejny zobaczyła listonosza przy domu Wścibskiewiczów coś w niej pękło. Chwyciła ciężki parasol, pamiątkę po ciotce Hermenegildzie i wyszła na drogę. Kopertowicz właśnie opuścił dom sąsiadów. Wolnym krokiem ruszył w dalszą drogę ku centrum wsi. Pelagia bezszelestnie ruszyła za nim. Nawet nie wiedziała kiedy jego ciało znalazło się w rowie. Przeszukała jego torbę. Usiadła pod ogromną olchą i zaczęła płakać. Przesyłki z książką dla niej nadal nie było.

Listonosz zawsze dzwoni dwa razy.A co jeśli nie dzwoni w ogóle? Pelagia miała już dość tego czekania. Odkąd dowiedziała się, że w konkursie LubimyCzytać.pl wygrała książkę jej świat całkowicie się odmienił. Stała się ożywiona i radosna. Jej życie zamieniło się w oczekiwanie. Codziennie wyglądała przez okno. Spędzała w ten sposób całe godziny. Widywała listonosza...